Маънии инсони хушбахтро ҳар кас ҳар хел мефаҳмад. Яке осоиштагиву саломатиро бахт донад, дигаре дороиро.

Садриддин Айнӣ дар қисми якуми «Ёддоштҳо»-и худ дар бораи падараш маълумоти мукаммал додааст. Албатта, дар симои падари Айнӣ мо хислатҳоеро мебинем, ки дар падари мо низ дида мешавад.

Вақте номи устод Лоиқ Шералиро мешунавем, бевосита шеърҳои шоир, ки дар васфи Ватан, модар, забон, меҳру муҳаббат навиштааст, вирди забон меояд.

Духтари сеюми ман Фархунда ҳамин соли хониш хатмкунандаи синфи 11 буд. Сад дареғ, ки хатми мактаб барояш насиб нагардид. 11 сол хонду ба ҷойи шаҳодатномаи хатми мактаб маълумотномаи даҳшатнокеро соҳиб шуд.

Ба қарибӣ китоби «Тарбияи фарзанд» дар нашриёти «Mahorat»-и Самарқанд бо теъдоди 1000 нусха рӯйи чопро дид. Муаллифони маҷмӯа Акрами Муҳаммадусмон ва Хусрав Маҳмудов мебошад.

Қиблагоҳам – Тилаб Саидов соли 1963 дар деҳаи Қушкӯли ноҳияи Қамашии вилояти Қашқадарё дар оилаи коргар дида ба дунё кушодааст.

Соли 1969 зиёда аз 100 нафар толибилмони мактабҳои Ӯзбекистон ҳуҷҷатҳои худро ба факултаи забон ва адабиёти Институти педагогии ба номи Садриддин Айнии Самарқанд супорида, 37 нафарашон донишҷӯй шуданд.

Агар ба таърихи инсоният назар андозем, мебинем, ки он аз омаду ноомад, хушбахтию бадбахтӣ, амонию хунрезӣ, бурду бохт пур аст. Ва бо ин ҳама то ба имрӯз омада расидааст.

Имрӯзҳо одамонро ранҷондан кори осон шудааст. Як сухан, як нигоҳ, як беэҳтиромӣ – дили инсонро мешиканад. Аммо оё ягон бор фикр кардем, ки қалби инсонро на ба монанди телефон таъмир карда мешавад, на ба мисли либос иваз?

Бо мушоҳида ва мулоҳизаҳои дуру дароз ба ин мақола чунин ном гузоштам. Зеро бюрократия, мансабпарастӣ ва бемасъулиятӣ нисбати рӯйдодҳои зиндагонӣ ба ҳаёти ҷомеаи мо бисёр зарар меоварад. Аз сабаби он ки, солҳои зиёд дар соҳаи таълим кор кардаам, зарари ин хислатҳои ношоистаро маҳз дар ин соҳа дарк намудаам.