«АГАР БАЧАИ САГ КУНӢ ПАРВАРИШ...»

Субҳи зебои баҳорон буд.

Субҳи зебои баҳорон буд. Сабоҳат фарзандонро, ки ҳоло дар хоби ноз буданд, бедор кард. Мехост баъди субҳонаи болаззат, истироҳатро чун анъана аз тоза намудани хонаву дар ва кӯрпачаву қолин оғоз кунад. Дар пеш идҳои пайдарпай. Замираш саршор аз муҳаббати поки инсонӣ буд, модарона ба фарзандон рӯ оварда мегуфт: ”Хезед, ҷигаргӯшаҳои оча! Аз хоби саҳаргоҳон парҳез кунед. Ҳар қадар, ки барвақт хеста, ноништаи саҳариро карда, ба кор шурӯъ намояд, Худованд дар он хонадон файзу барака ато мекунад”.
Баъди ноништа, ки ин пагоҳ модар барои фарзандон ширчой ва фатири қаймоқӣ омода карда буд, субҳро пешвоз гирифтанд. Далеру Садоқат бо иштиҳои том хӯрокашонро хӯрданду ба модар ҳамроҳ шуда, корҳои рӯзгорро оғоз намуданд. Далер хост партовро, ки дар болои маҳаллаи Себзор як ҷоеро, ки кормандони “Ҳудуди тоза” муайян карда буданд, бурда партояд. Вақте ки ба он ҷо расид, садои нолиши сагбачае ба гӯшаш расид. Вай аз шиддати дард нолиш карда, базӯр нафас мекашид. Пойи росташ хуншор буд. Маълум буд, ки захмаш хеле вазнин, ба парастор эҳтиёҷ дошт. Далер, ки ҳайвонҳоро бисёр дӯст медошт, раҳмаш омада, сагчаро аз замин бардошту ба пойи захмхӯрдаи ӯ навозишкорона назар дӯхт. Аз кисааш рӯймолчаашро гирифту ба пойи захмбардоштаи сагбача баст ва ба хонаашон бардошта овард. Модар аз ҳайвонро ба хона овардани писараш розӣ набуд. Аз ин рӯ, Далер пинҳонӣ аз модар сагчаро дар таҳхона нигоҳ дошт. Инро танҳо апааш Садоқат медонисту халос. Далеру Садоқат бо ҳам маслиҳат карданд, то ба ин сагчаи ҷароҳатдор ёрӣ диҳанд.
Сагча рӯз аз рӯз шифо меёфту аз заифиаш асар намемонд. Рӯзе модар ҳангоми Далер бо сагча бозӣ кардан онро дида бохабар шуд. Далер бошад, беҳтарин ғизоро баҳри сагча тайёр менамуд ва бо навозишу меҳрубонӣ мехӯронд. Рӯзҳо пайи ҳам мегузаштанд. Модар аз ин кори фарзандон розӣ набуд, каме ранҷидаҳол гашта, ба Далер гуфт: “Писарам, охир ҳеҷ вақт ба ҳайвони газанда бовар накун. Табиати онҳо чунин аст, ки доим дандон зананд, наштар зананд ва касро нороҳат кунанд. Худатро доим эҳтиёт кун, ҷони оча!»
Инҳоро мегуфт ва ҳамеша гуфтаи бузургонро такрор мекард:
Агар бачаи саг кунӣ парвариш,
Ба ташти заринаш намоӣ хуриш.
Ба зар пур кунӣ мӯи аъзои ӯ,
Ба гавҳар бигирӣ саропои ӯ.
Чу пурзӯру қувват шавад беназир,
Газад соҳиби хешро билахир.
– Ту ягонаи ман ҳастӣ. Акнун ин сагча сиҳат шуд, бубар аз ҷое, ки ёфтӣ, баргардон, – мегуфт модар.
Далер, ки якрав буд, суханони модарашро гӯш накарда, боз бо он сагбача андармон буд. Рӯзашро бо сагча хуш мегузаронид...
Тирамоҳи зарнисор ҳукмрон буд. Модар чун ҳарвақта пагоҳии барвақт ба кор рафта буд. Далер низ сагчаро каме навозиш карду хост бо банд маҳкамаш кунаду ба катакаш гузорад. Лек, сад афсӯс, ки воқеаи даҳшатоваре рух дод. Ҳангоми ба катак гузоштан, сагча ба дасти рости Далер бо ғазаб дандон андохт. Ӯ аз шиддати дард каме худро гум карда, рӯйи замин афтид. Саги бевафо гӯё аз кардаи худ қаноатмандона Далери рӯйи замин ба хоку хун оғуштаро партофта рафт. Дӯстони Далер аз ин воқеа хабардор шуда, барои ёрӣ шитофтанд. Даррав кӯмак дода, ёрии таъҷилиро даъват намуданд. Табибон бо шитоб ба Далер ёрӣ мерасониданд. Далерро ба беморхонаи марказии ноҳияи Сариосиё бурданд. Сабоҳат ин хабари шумро шунида, гиряву нолакунон сӯи беморхона шитофт. Фарзандашро дар шуъбаи ёрии таъҷилӣ дарёфта, сарзанишро оғоз намуд...
Табибон Далерро муолиҷа менамуданд. Аҳволи бемор рӯз аз рӯз бадтар шудан гирифт. Тамоман аз иштиҳо монда, рангу рӯяш парида. Баъзан шабҳо ҳарорати баданаш боло мерафт. Дар ҷойи хоб арақ мекард. Чӣ хӯрад, боло меовард. Модар ин ҳолати фарзандро дида дарун-дарун месӯхт. Табибон маслиҳат карда гуфтанд, ки фарзандатонро ба беморхонаи вилоятӣ баред. Аҳволи писаратон вазнин аст, бояд дар назорати табибон бошад.
Сабоҳат ин сухани табибонро шунида, ҳуш аз сараш парид. Аллакай ҳисси модаронаи ӯ қалбашро дар ташвишу талотум андохта буд. Садое мегуфт, ки ту ҳамин фарзанди ягонаатро бой медиҳӣ. Рӯзгорат сиёҳ мешавад. Сабоҳат дарун-дарун гиря карда, мегуфт:
– Оҳ писаракам, ту бо ман чӣ кор кардӣ? Мани муштипарро ба кӣ месупорӣ? Падари раҳматиат марову хоҳаратро ба ту супорида буд. Диламро реш кардӣ. Ё Худоё, мушкиламро осон кун.
Ҳарорати баданаш ба чил дараҷа расид. Ҳазён мегуфт. Гоҳ чашмашро мекушоду гоҳ мепӯшид ва гоҳ модарро мешинохту гоҳ “Шумо кӣ?” гӯён савол медод. Ҳамаи хешу табор пушти дари беморхона. Фиғони модари зор гӯши фалакро кар карда буд. Садои табиби беморхона Сабоҳатро ба худ овард, ки мегуфт:
– Мо он чи, ки аз дастамон омад, кардем. Хеле дер шудааст. Он саг ҳангоми захмӣ буданаш ба бемории вазнин гирифтор будааст, набояд ба хона меовардед. Тамоми хуни беморро вирусе, ки аз ҳайвон гузаштааст, забт кардааст... Далер оҳиста-оҳиста нафас мекашид. Лабонаш хушк шуда буданд. Тани хеле заифаш заъфарон буд. Худ ба худ пичирросзанон замзама мекард:
Агар бачаи саг кунӣ парвариш,
Ба ташти заринаш намоӣ хуриш.
Ба зар пур кунӣ мӯи аъзои ӯ,
Ба гавҳар бигирӣ саропои ӯ.
Чу пурзӯру қувват шавад беназир,
Газад соҳиби хешро билахир...
Задани қалбаш суст шудан гирифт. Табибон асбобҳои нафаси сунъиро оварда монданд. Дигар ба Далери шонздаҳсола ин ҳама асар намекард. Чашмонаш ба чор тараф имдодталабона нигоҳ мекард. Гӯё аз табибон ёрӣ мепурсиду ҳоло зистан мехост... Далер чашмони сиёҳи мушкинашро абадан пӯшид...