Гунҷишке бо саросемагӣ ба оташ наздик мешуду бармегашт.

Аз ӯ пурсиданд:
– Чӣ мекунӣ?
Ҷавоб дод:
– Дар ин наздикӣ чашмае ҳаст ва ман минқори худро пур аз об мекунам ва бар болои оташ мерезам.
Гуфтанд:
– Ҳаҷми оташ дар муқобили обе, ки ту мерезӣ, бисёр зиёд аст ва ин об фоидае надорад.
Гуфт:
– Шояд натавонам оташро хомӯш кардан, аммо вақте ки Худованд мепурсад, ки «ҳангоми дӯстат дар оташ сӯхтан ту чӣ кор кардӣ?» – ҷавоб хоҳам дод, ки ҳар он чӣ аз дастам омад, анҷом додам.

Таҳияи Далер АЗИЗОВ.  

Латифаҳо

Устои 
тиреза

Тақ-тақи дар...
– Кист?
– Устои тиреза.
– Лозим нест! Устои дигаре бо таъмири тирезаҳо машғул аст.
– Ман ҳамонам, аз тереза афтидам.

Марди маст ва 
зани ӯ
 
Ба беморхона якбора 30 мард бо сарҳои кафидаву либосҳои дарида омаданд.
Духтур:
– Ба шумо чӣ шуд?
– Он марди мастро дидед? Занаш аз пасаш бо калтак медавид, ин беақл хост дар байни мардум руст шавад...

Бенамак

– Оча, одам ҳам бенамак мешавад?
– Ҳа, бачам. Чаро пурсидӣ?
– Апаи Соҷида маро дида “очаи ту бенамак аст” гуфт.
– Чӣ? Қабраша меканам. Аз шӯр будан, бенамак будан хубтар.

Занги 
телефон

– Мардак, телефона гир!
– Не, даркор не
– Чаро?
– Қарздорам.
– Телефона нагирӣ, қарз кам мешавад?
– Ҳа, аз телефон кардан хаста шуда, нимашро баргардон гуфта, паёмак мефиристад.

Поям дард мекунад

– Дадаҷон, имрӯз ба боғча намеравам. Поям дард мекунад.
– Шудаст. Ба кӯча намебароӣ, велосипед савор намешавӣ!
– Поям аз велосипедронӣ не, аз боғча рафтан дард мекунад!

Сигоркашӣ

Зан: 
Чаро ин қадар зиқӣ?
Шавҳар: 
Имрӯз шифти хонаи ҷарроҳӣ фурӯ рафт, панҷ ҳамкорам ҳалок шуд...
Зан: 
Оҳ ҷонам, ту он лаҳза куҷо будӣ?
Шавҳар: 
Сигоркашӣ баромада будам...
Зан: 
Шукр, ки сигор баҳона шуд.
Мард: 
Бале. Давлат ба хонаи қурбониён 30 ҳазор долларӣ кӯмакпулӣ медиҳад. 
Зан: 
Сад бор ба ту гуфтам, ки сигор накаш. 

Ду рафиқ

Дар тарабхона нишаста, ош фармудам ва танҳо ба хӯрданаш шурӯъ кардам, ки рафиқе пайдо шуд ва баъд аз салому алейк ӯ низ ба наздам нишаста, даст ба табақи ош бурда, гуфт:
– Биё, ба ошхӯрият шарик шавам, ки «ба шахси танҳо шайтон ҳамроҳ мешавад» мегӯянд.
Хандидаму гуфтам:
– Мӯйсафедон мегуфтанд, ки «агар бе «бисмиллоҳ» ба хӯрдани таом оғоз кунӣ, шайтон ҳамроҳ мешавад».
Ин гап рост будааст. Хӯрокро бе «бисмиллоҳ» оғоз кардам, ки ту омадӣ.

Таҳияи 
Д. ШУҲРАТЗОД.