Фариштаи аввал гуфт:
– Ту як умр ҷавон хоҳӣ монд. Барои он, ки дар назди ту ҳамеша кӯдакону наврасонанд.
Фариштаи дуюм:
– Ту бо афкору қалбат зебо хоҳӣ буд, зеро нест муқаддамтар аз амале, ки ҳастиву қалби худро ба кӯдакон бахшанд.
Фариштаи сеюм илова кард:
– Ту умри ҷовидон хоҳӣ дид, зеро умри худро дар симои шогирдонат идома хоҳӣ дод...
Донишу хирад мояи худшиносии аҳли башар аст.
Дар Китобхонаи миллии Таиланд машварати байналхалқии илмӣ дар мавзӯи «Мероси ғановатманди буддоӣ дар Ӯзбекистон» ба амал омад.
Ба ифтихори бузургдошти 110-умин солгарди шоири маъруф ва машҳури тоҷик, Қаҳрамони Тоҷикистон – Мирзо Турсунзода, аз тариқи нашриёти «Tamaddun» бо номи «Чароғи абадӣ» рӯйи чопро дид.
Хоҷа 28-уми октябри соли 1972 дар деҳаи Боғичорбоғи ноҳияи Деҳқонободи вилояти Қашқадарё ба дунё омадааст.
Назаре ба ду китоби тозаи шеъри устод Паймон
Абдуллоҳи РАҲМОН
Дар Намангон фестивали байналхалқии «Иди гулҳо» сар шуд. 63 сол аст, ки гузаронидани он ба ҳукми анъана даромадааст.
Чустиёнро ҳамчун ҳунармандони тоқидӯз, кордсоз, бофанда, мисгар, косибу гаҷкор... ба забон мегиранд.
Китобхонаи қасри фарҳанги «Фар-ҳод»-и Навоӣ аз масканҳои маърифатиест, ки дорои захираи бойи маънавӣ буда, ба хонандагони касбу корашон гуногун хидмат мекунад.
(Бар пояи нусхаи “Тазкират-ул-хаттотин”-и Роҷӣ)
Ё ХУД ҲАДЯИ ХУРСАНДӢ БА БАЧАГОНИ РАНҶУР
Сарчашма
