Дар ҳошияи Муроҷиатнома
Пойдевори тамоми тараққиёти ҷомеа, баланд рафтани ҳаёти иқтисодиву иҷтимоии мардум, ободу осуда гаштани кишварамон ба илму дониши баланд вобаста аст. Дар сарзамине, ки ба илму дониш гирифтани насли наврас эътибори ҷиддӣ дода мешавад, ободиву фаровонӣ, сатҳи баланди зиндагӣ ҳукмрон аст.Фарзандонамон, бешак, донишро аз мактаб мегиранд. Барои дониши баланду одоби хуб гирифтани онҳо хизмати омӯзгор бузург аст.
Имрӯз бо ташаббусу дастгирии Президент шаъну шарафи муаллим зиёдтар мешавад, мавқеи ӯ дар ҷомеа меафзояд.
Баланд бардоштани нуфузи муаллим, қадр кардани меҳнати пуршарафи ӯ дар Муроҷиатномаи Президент ба Олий Маҷлис ва халқи мамлакат баръало намоён мегардад.
“Афзудани сифати таълим дар мактаб ва ҳам дар ҷамъият боло бурдани нуфузи касби муаллим, – изҳор дошт сарвари кишвар, – беҳтар намудани шароити омӯзгорон дар соли 2023 яке аз вазифаҳои асосӣ мегардад”.
Президент пешниҳод намуд, ки мақоми омӯзгор, ҳимоя намудани шаън ва қадри онҳо дар Конститутсия алоҳида бояд муайян гардад.
Омӯзгори имрӯза ба ин ҳама дастгирӣ ва ғамхорӣ меарзад. Танҳо аз ӯ талаб карда мешавад, ки мунтазам омӯзад, донишу маҳорати касбиашро сайқал диҳад. Мутаассифона, дар қатори устодони пуртаҷрибаву фидокор муаллимони ба касбашон беэътибор, дониши сустдошта низ ба назар мерасанд. Яке аз самтҳои асосии муайян намудани дониши омӯзгор аз аттестатсия гузаронидани онҳост, ки натиҷаи назаррас медиҳад. Омӯзгорон аз санҷиш гузашта, соҳиби тоифа мешаванд. Ин ба зиёд гардидани моҳона ва баланд шудани сатҳи зиндагии онҳо низ замина мегузорад. Муаллимоне ҳастанд, ки аз сабаби надоштани дониши кофии касбӣ аз санҷиш намегузаранд ва ҳатто аз тоифаи пешинаашон ба иборае “меафтанд”.
Ба ҳамагон аён аст, ки дар солҳои охир навиштани нақшаи дарси яксоата маҷбурӣ нест. Ба фикри мо навиштани дарси яксоата ҳатмист, чунки муаллим ҳангоми навиштани он китоб варақ мезанад, мавзӯъро хонда, ба дарсаш тайёрӣ мебинад. Дар байни муаллимон ашхосе вомехӯранд, ки ба дарс бетайёрӣ меоянд ва баъзан дар назди шогирдон мулзам низ мегарданд.
Насли навраси имрӯза зирак ва доно аст. Бо мурури вақт бузургтар, ки мешавад, ба муаллим баҳои холисона медиҳад. Муаллиме, ки ба саволи хонанда ҷавоб дода наметавонаду дар кушода додани муаммои ӯ оҷизӣ мекашад, дар назди шогирдон ва падару модари онҳо эҳтиром ва мақомашро аз даст медиҳад.
Мақсад аз талаботи имрӯза дар соҳаи таълиму тарбия нисбати муаллим он аст, ки омӯзгор болаёқату кордон, дӯстдорандаи касби худ, соҳиби одобу ахлоқи ҳамида, намунаи ибрат, маслиҳатгӯву нуктасанҷ бошад.
Аз омӯзгорони ҷавон хоҳиш менамоем, ки касби интихобкардаашонро дӯст доранд. Пайваста омӯзанд, аз устодон маслиҳат пурсанд. Ба дастгирӣ ва ғамхории Сарвари давлат муносиб бошанд. Дорои виҷдони баланду соҳиби нони ҳалоли муаллимӣ гарданд.
Шоир Камол Насрулло мақоми муаллимро хеле одилона ба қалам додааст:
Баланд аст аз фалак шони муаллим,
Бувад ҷонбахши мо ҷони муаллим.
Набошад неъмате дар ҳар ду дунё,
Ҳалол аз пораи нони муаллим...
Бидон парвозгоҳи миллати мо,
Бувад дар рӯйи дастони муаллим.
Элмурод РӮЗИЕВ,
омӯзгори тоифаи олӣ,
Аълочии таълими халқи Ӯзбекистон.
Ноҳияи НУРАТО.
