Бурҷи китоб аз панҷ сафҳа – рамзи Панҷакент, сутуни атласпӯш – тимсоли Роҳи абрешим ва пар – рамзи илҳому эҷод, рамзи кураи Замин бо харитаи Тоҷикистон иборат буда, дар қисмати болои он дар сатри равон шоҳбайтҳо рӯшан мешаванд.
Тавассути шабакаҳои иҷтимоӣ аз номаи табрикии Президент ба муносибати Рӯзи ҷавонон огоҳ гардида, хеле шод шудам.
Давлат ба ташкилоту муассиса, ба сохтору созмонҳое, ки лозим шумурд, маблағ мегузаронад.
Табиист, ки имрӯзҳо фикру зикри аксарияти хатмкунандагони мактабҳои таҳсилоти умумӣ ва падару модарони онҳоро масъалаи идомаи таҳсил дар таълимгоҳи олии дилхоҳ банд кардааст.
Табиист, ки имрӯз аз ҷониби ҳукумати кишвар ва Президент ба эҳёгарони давраи нави Ӯзбекистон, яъне ҷавонон эътибори махсус дода мешавад.
«Зани бо илму маърифат беҳтарин ганҷи мард аст». (Ҳадис)
Мактаби миёнаи рақами 33-юми шаҳри Бухоро бобати таълиму тарбия байни таълимгоҳҳои шаҳри кӯҳна мақоми ба худ хос дорад.
Бо фарорасии Рӯзи устодон ва мураббиҳо қалби моро эҳсоси наҷибе фаро мегирад ва фикр мекунем ин рӯзи муборак давраи беғубор ва нотакрори бачагиро зинда месозад дар пеши назари мо.
Мо дар қарни ахбору иттилоот ба сар мебарем.
«Овози тоҷик» дар «Саҳифаи рӯзи истироҳат»-и худ ба хонандагон мақолаҳои ҷолибу шавқоварро пешкаш мекунад.
Мардуми тоҷик дар таърих ҳамчун халқи баору номус, соҳибфарҳангу соҳибзабон ном баровардаанд.
Ба Қонуни Асосӣ тағйироту иловаҳо ворид карда мешаванд ва ин кор бори нахуст дар мамлакати мо ба худи халқ ҳавола карда шудааст.
На як бору ду бор аст, ки сари вожаи «ҷаҳл» сар ба гиребони андеша кашидаем: оё корбурди он ба маънои «хашм»-у «ғазаб» дуруст бошад?
