Шеър
Илоҳо, илтиҷо дорам ба сӯят,
Дуои бандагон дар роҳ нагзор.
Гунаҳкорем, ҷурми мо фузун аст,
Вале ту афв кун бо лутфи бисёр.
Амон деҳ аз вабоҳо халқи моро.
Ба ҳаққи “Ояталкурсӣ”-ву “Ихлос”,
Балоро аз халоиқ дур гардон.
Ба шоми ҷаҳлҳои хеш мондем,
Ба файзи зикр дил пурнур гардон.
Амон деҳ аз вабоҳо халқи моро.
Силоҳи халқ вирди субҳу шом аст,
Умеди одамон танҳо туӣ, ту.
Ҳама дармондаи ин дард ҳастанд,
Табобат кун, ҷасорат бахшу нерӯ.
Амон деҳ аз куруно халқи моро.
Ту Раҳмону Раҳимӣ, раҳм бинмо,
Ба ҳар як пиру барно, ҳар зану мард.
Кушоям дасти зорӣ чун гадоён,
Иҷобат кун ниёишҳои ҳар фард.
Амон деҳ аз куруно халқи моро.
Қарантин гашта аҳли олам акнун,
Намесозад касе бо даст бардам.
Даҳони хеш баста, баҳри покӣ
Намояд шустушӯи даст ҳар дам.
Амон деҳ аз куруно қавми моро.
Ба ҳаққи авлиёи покзодат,
Ки сар аз саҷдаи ту барнагиранд.
Ба фарёди ҳама бечорагон рас,
Ки зери панҷаи ин дард асиранд,
Амон деҳ аз куруно халқи моро.
Хусрав
