Сайидои НАСАФӢ

Ганҷи ороста

Сайидои НАСАФӢ

Аз ғамат дар сина дил сад нома иншо мекунад,
Тифлро ин шир дар гаҳвора гӯё мекунад.
Шамъро гарданкашиҳо кард хокистарнишин,
Паст мегардад, сари худ ҳар кӣ боло мекунад.
Шир мегардад бигардад бурун аз кӯҳ баҳри кӯҳкан,
Ризқи худ соҳибҳунар аз санг пайдо мекунад.
Меҳнати айёмро бо гӯшагирон кор нест,
Ширати рӯйи замин пайваста ниқо мекунад.
Худнамоӣ кардан аз аҳли тамаъ зебанда нест,
Пеши хум гарданкашӣ беҳуда мино мекунад.
Мекунад парвоз оғӯшам чу қумрӣ аз нишот,
Ҳар куҷо он сарви симинбар миён во мекунад.
Сайидо, Мансур шуд охир фано дар баҳри ишқ,
Сел чун пурзӯр гардад, рӯ ба дарё мекунад.

Камоли ХУҶАНДӢ

Дӯст медорад дилам ҷабру ҷафои дӯстро,
Дӯсттар аз ҷону сар дарду балои дӯстро.
Заҳмати худ бо табиби муддат хоҳам намуд,
То бисозад чораи дарду давои дӯстро.
Чун муроди дӯст ҷон афшондан аст аз дӯстон,
Зудтар дарёб, ҷони ман, ризои дӯстро.
Дар ҳавои ӯ тавонад дод ошиқ сар ба бод,
Лек натвонад ниҳод аз сар ҳавои дӯстро.
Гар бадал кардӣ ба сад фирдавс гарди кӯйи дӯст,
Ройгон аз даст додӣ хоки пои дӯстро.
Дастбӯси дӯст мехоҳӣ, бишу даст аз ду кавн,
Дастолуда намояд марҳабои дӯстро.
Дӯстиҳои ҳама олам бирӯб аз дил, Камол,
Пок бояд доштан хилватсарои дӯстро.

Муҳаммад Иқболи ЛОҲУРӢ

Девонаву дилбастаи иқболи худат бош,
Саргарми худат, ошиқи аҳволи худат бош.

Як лаҳза нахӯр ҳасрати онро, ки надорӣ,
Розӣ ба ҳамин чанд қалам моли худат бош.

Дунболи касе бош, ки дунболи ту бошад,
Ин гуна агар нест, ба дунболи худат бош.

Парвоз қашанг аст, вале беғаму миннат,
Миннат макаш аз ғайру пару боли худат бош.

Сад сол агар зинда бимонӣ, гузаронӣ,
Пас, шокири ҳар лаҳзаву ҳар соли худат бош.