КИШВАРИ ОЗОДИ МАН
КИШВАРИ ОЗОДИ МАН
Ӯзбекистон – кишвари озоди ман,
Ҷойгоҳу хонаи ободи ман.
Меҳри ту андар дилам мепарварам,
Ёдгор астӣ ту аз аҷдоди ман.
Баски хуни нофи ман дар хоки туст,
Эй Ватан, аз ту бувад бунёди ман.
Бишнав аз ман, кишварам, ҳар лаҳзае
Ҷой дорад ёди ту дар ёди ман.
Ишқи ёр омад агар аҳди шубоб,
Ишқи ту – ин ишқи модарзоди ман.
Гар ба хокат ҳамла орад душмане,
Мерасад то бар фалак фарёди ман.
Ҳар нишоту бурду ҳар ободиат
Ифтихори хотироти шоди ман.
Васфи ту то зинда бошам мекунам,
Бо ту ҷӯшад чашмаи эҷоди ман.
ДУБАЙТИҲО
Хирад зевар ба умри бехазонат,
Хирад ҳар дам бувад ороми ҷонат.
Ҷавонмардо, хирадро пеша бинмо,
Хирад пирӯзии ҳар ду ҷаҳонат.
***
Падарҷонам, дилам афгор кардӣ,
Рухам зарду танам бемор кардӣ.
Аз ин дунё бирафтӣ нобаҳангом,
Ғами олам ба дӯшам бор кардӣ.
***
Аё модар, дилам бе ту хароб аст,
Зи танҳоӣ ду чашмам ҳавзи об аст.
Ту бошӣ, мерасад дастам ба гардун,
Набошӣ, орзуҳоям сароб аст.
***
Ҳама дунёи ман, модар, ту бошӣ,
Ҳама пайдои ман, модар, ту бошӣ.
Манам бе ту каси бесарпаноҳе,
Сари болои ман, модар, ту бошӣ.
***
Дилам девонаи рӯйи ту бошад,
Танам овораи кӯйи ту бошад.
Сарам масти шароби ишқи покат,
Хаёлам бастаи мӯйи ту бошад.
***
Фиреби ту маро овора бинмуд,
Ҷафои ту маро бечора бинмуд.
Надидам сангдил мислат дар олам,
Ситамҳоят дилам садпора бинмуд.
Нормурод
КАРИМЗОДА
ДУ ҒАЗАЛ
Дил аз авзои ноороми дунё лолу ҳайрон аст,
Ниҳон дар сина аз сӯзу гудози ғусса бирён аст.
Замин дар инҳисори бим меларзад чу барги бед,
Гирифтори ҳазорон офату исёну тӯфон аст.
Зи ҳар сӯ мерасад пайғоми бад аз хӯйи нопокон,
Магар ин як нишон аз мазҳари Заҳҳоки морон аст.
Худоро шукр мегӯям, ки гулгункишваре дорам,
Саодатхонаи пиру ҷавон – Нав Ӯзбекистон аст.
Адолатҷӯ, башарпарвар, ба лутфу марҳамат якто,
Худоогоҳи некаъмолу хайрандеши инсон аст.
Ҷаҳонро дар фазои бахту зебоӣ, чӣ хуш, дидан,
Надорам шубҳае, к-ояндаи мо бас дурахшон аст.
Дилу ҷонро фидо кардан сазад дар кӯйи хушрӯзӣ,
Зи дасти марду занҳои шариф олам гулистон аст.
***
Бишканӣ бо санги ҳиҷрон шишаи ҷони маро,
Мефизоӣ дарду кай афзоӣ дармони маро?
Мебарӣ бо хештан осоишу ороми ман,
Кай ба сомон оварӣ ҳоли парешони маро?
Ҷон ба ҷонон додан аз аркони ошиқпешагист,
Мушкилам осон намову гир ин ҷони маро.
Бе ту рӯзам шуд мубаддал бар шабистон оқибат,
Нур шав рӯшан бикун шому шабистони маро?
Борҳо бигзаштам аз Албурзкӯҳи имтиҳон,
То ба кай мекӯшӣ ёбӣ ҳадди имкони маро?
Покдил бо шарру шӯри ҷаҳлу кин ҳамҷӯр нест,
Менамояд сина фарри аҳду паймони маро.
Бе муҳаббат кай тавонам зистан дар роҳи Ҳақ,
Маъниҳои ишқ оро дода девони маро.
Хусрави
САЪДУЛЛО
МАН, КИ ИНСОНАМ...
Ман, ки дар дил меҳри дарё парварам,
Қатраҳоро дӯст дорам,
Қатраҳоро низ ҳурмат мекунам,
Баҳрашон арзи муҳаббат мекунам.
Мешаванд, оре, ба марзи зеҳн ҷорӣ,
Хотиротамро намоянд обёрӣ.
Дар раги ҳар қатра хуни баҳр буд,
Чун ҷунуни баҳр шуд.
Ман, ки як шохи дарахти рӯзгорам,
Навдаҳоро меҳрубонӣ мекунам,
Лаҳзаҳоро зиндагонӣ мекунам.
То ба зери пӯстам сармо наояд,
Ҳастии худро ҳимоят мекунам,
Бар низоми фаслҳо қатъӣ риоят мекунам.
Решаҳоям
дар замини сахти торих устуворанд,
Аз табардастон наметарсам,
В-аз шамоле ҳам намеларзам.
Гар бибуррандам,
Баҳори дигаре созам нумӯ,
Решаи худро намоям ҷустуҷӯ.
Ман, ки як сатрам зи девони муҳаббат,
Зери ҷилди ҳарф пинҳон мағз дорам,
Таҳти сатрам муҳтавои нағз дорам.
Аз табори байтҳои Рӯдакиям,
Дар суроғи ҳамсафони хеш доим,
Бо хаёли ҳамдилони хеш доим...
Ман, ки инсонам,
набитвон буд хомӯшу карахт,
Ҳар чи дар дил дорам, иншо мекунам,
Рӯй бар дунёи маъно мекунам.
ҒАЗАЛЕ БА ҶОЙИ ТАБРИК
Ба ту ҳадя мефиристам ғазале ба ҷойи табрик,
Ки ба матни хеш дорад ҳама муҳтавои табрик.
Ба ту ҳадя мефиристам суханони офтобӣ,
Ки бувад чароғи хотир ва шавад ҳумои табрик.
Ба ту ҳадя мефиристам гули сурхи набзҳоро,
Ки дар он нуҳуфта бошад ҳама розҳои табрик.
Ба ту ҳадя мефиристам сабаде гули таманно,
Ки шукуфта бошад инак, зи дилам барои табрик.
Ба ту ҳадя мефиристам ғазали замири худро,
Ки ба қалби ту гузорад абадӣ ҳинои табрик.
Ту ба ҳар каломӣ лоиқ, туӣ вожаро мувофиқ,
Чу баҳор дам зад аз ту, бикунам адои табрик.
