Халқи мо аз қадим урфу одат ва анъанаву қадриятҳои миллии худро дорост, ки дар тӯли ҳазорсолаҳо ҳамчун фарҳанги аҷдодӣ шакл гирифтааст. Албатта зиндагии мардуми деҳот, бахусус ҷавононро бе истифодаи ин гуна бозиҳо тасаввур намудан имконнопазир аст.
Дар яке аз минтақаҳои хушманзараи соҳили дарёи Сӯх биное қомат афрохтааст, ки хеле назаррабо буда, атрофашро дарахтони гуногуни мевадор, мисли зардолуву шафтолу, гелосу олу ва ноку себ, инчунин ниҳолҳои ороишӣ иҳота намудаанд.
Дар мавзеи кӯҳии Шоҳсафеди ноҳияи Косонсой байни ҷамоаҳои ноҳияҳо оиди ташкили сайёҳии кӯҳӣ қувваозмоии шавқовар баргузор гардид.
Мо дар замоне зиндагӣ мекунем, ки олами ахбор ҷомеа, тамоми афкор ва шуури башариятро фаро гирифтааст. Дар охири асри ХХ ва ибтидои асри ХХI ибораву ҷумлаҳои «Рӯзнома – оинаи зиндагӣ», «Бе рӯзнома ҳаётро тасаввур кардан мумкин нест» маъмулу машҳур буданд.
Доир ба масъалаи таъсирпазирии адабиёти ӯзбек аз адабиёти форс-тоҷик, адабиётшиносони хориҷию ватанӣ фикру ақидаҳои мухталиф баён намудаанд, ки онҳо дар омӯзиш ва таҳқиқи адабиёти дузабонаи ҳавзаи адабии Хӯқанд судманданд.
Ғаллакорони диловари вилояти Бухоро нақшаи шартномавии ба давлат фурӯхтани ғалларо барзиёд иҷро карданд. Ба нуқтаҳои қабул 194 ҳазору 728 тонна ғалла ворид гардида, 102 фоиз ба сомон расид.
Мақолаи «Ба озори мазлум моил мабош» («Овози тоҷик», 18.06.25. № 49) — як фарёди виҷдон аст.
Мутахассисони хориҷӣ ба натиҷаҳои пешакии сафари давлатии Президенти Ӯзбекистон ба Озарбойҷон ва чорабиниҳои дар доираи он баргузоршуда баҳои баланд медиҳанд.
Анҷумани ҳисоботӣ-интихоботии IX-уми шӯрои шаҳри Тошканди Федератсияи иттифоқҳои касабаи Ӯзбекистон баргузор шуд.
Қалб мамлакат нест, тамоми олам аст. Ба олам баромадан бошад, фақат дар афсонаҳо мавҷуд.
